سبک مینیمال در دکوراسیون داخلی

معماری مینیمالیستی در اواخر دهه ۱۹۸۰ در لندن و نیویورک رواج پیدا کرد. در این دوره، طراحان با استفاده از اشیا سفید رنگ، نورپردازی سفید یخی و یا آبی، طراحی فضاهایی بزرگ با حداقلِ استفاده از اشیا و مبلمان در جستجوی دستیابی به سادگی مطلق بودند و همانگونه که از نام آن پیداست، در این سبک تکیه بر حداقل ها است و کاملاً بر خلاف سبک های کلاسیک و سنتی، از شلوغی و وفور پرهیز می شود.

 

ایده اصلی طراحی مینیمال کم کردن حواشی و رسیدن به کیفیت های بنیادی و سادگی است. مینیمالیسم، ساده کردن فضاهای زندگی و آشکارسازی خصیصه های بنیادی ساختمان هاست، به منظور آنکه نگرشی ساده نسبت به زندگی در افراد ایجاد کند.

این سبک از فلسفه ذن و همچنین از طراحی سنتی ژاپنی الهام گرفته است. از ابتدا تا به حال در طرح های سنتی ژاپن ، افزودن عناصر لازم و حذف عناصر اضافی، همیشه مورد توجه بوده است. هنگامی که که به طرح های معماری داخلی یا بناهای ساختمانی آنها نگاه می کنید، متوجه می شوید که آنها از تزئینات کمتر، رنگ ها، خطوط و اشکال ساده تری استفاده می کنند. ارتباط زیادی بین طرح های سنتی ژاپنی و فرهنگ ژاپنی وجود دارد. فرهنگی که در آن بی آلایشی و سادگی موج می زند.

مهندس و طراح معمار، لودویگ مایس ون در روهه یکی از اولین افرادی بود که از قوانین مینیمالیسم در طراحی های خود استفاده کرد. علتی که طرح های معماری مینیمال به سرعت به معروفیت و محبوبیت رسید، استفاده طراحان از ابزارهای مدرن مانند شیشه، استیل و بتون در کارهایشان بود. در همین زمان بود که استاندارد سازی روش های ساخت و ساز شکل گرفت و در اجرای طراحی های موثر و ساخت ساختمان هایی با طرح مینیمال، کمک بسیاری کرد.

ایجاد فضای مینیمال
در فضایی مینیمال می‌‌بایست تمامی المان‌ها در نهایت سادگی‌ خود نگه داشته شوند. با استفاده از دیوارهای روشن و خالی‌ از هرگونه طرح، فضا را بزرگ تر جلوه می کند. در این فضا معمولا از وسایل تزئینی استفاده نمی‌‌شود ولی‌ در صورت وجود آن، با یکی‌ کردن آن‌ها با فضا آن‌ها را از مرکزیت توجه خارج می کنند. به طور کلی‌ از فرم‌های ساده و بنیادی، خط‌های صاف و ظریف و المان‌های متقارن استفاده می شود. در صورت وجود دستگاه‌های الکترونیکی‌، آن‌ها را تا حد ممکن با دیوار‌ها یکی‌ می کنند و برای این کار از خطوط ساده ی افقی و عمودی استفاده می شود.

رنگ در طراحی مینیمال
رنگ سفید، مناسب‌ترین رنگ برای ایجاد فضایی مینیمال است. استفاده از این رنگ به عنوان رنگ بنیادین می‌‌تواند پیوستگی و یکدستی بین دیوارها، کف و مبلمان به وجود آورد و به فضا نوعی نرمش و سادگی‌ ببخشد؛ با این حال می‌‌توان از تونالیته رنگ‌های خنثی نیز استفاده کرد. (به عنوان مثال تونالیته‌های روشن خاکستری و قهوه ای). از آن جایی‌ که این گونه تونالیته‌ها ممکن است فضا را کدر کنند، پیشنهاد می‌‌شود از رنگ‌های زنده و اشباع در اندازه کوچک برای ایجاد تضاد و سرزندگی‌ در فضا استفاده شود. برای این منظور می‌‌توان تنها یک جسم مانند یک گلدان و یا یک مبل را به این دست رنگ‌ها در آورد.

مبلمان
بهترین مبلمان برای فضایی مینیمال مبلمانی ساده، بدون طرح و مدرن است. مبلمان چوبی کوتاه (با سطح نشیمنگاه پایین) با طرح چوب ساده می‌‌تواند انتخابی درست باشد. برای ایجاد هماهنگی و پیوستگی در فضا، می‌‌توان از همین متریال برای پنجره ها، درها و کاف نیز استفاده کرد لیکن می‌‌بایست همواره از خطوط صاف و ظریف عمودی و افقی استفاده شود. به طور کلی‌ می‌‌توان از متریال هایی هم چون استینلس استیل، شیشه یا چرم نیز در فضای مینیمال استفاده کرد. پنجره‌های لخت می‌‌توانند انتخابی مناسب باشند ولی‌ در صورت تمایل می‌‌توان از پشت دری‌های مدرن و ساده به رنگ روشن و یا خنثی استفاده کرد. مبلمان می‌‌بایست بسیار ساده باشد و از هر گونه المان تزئینی یا دکراتیو سنتی‌ به دور باشد.

لوازم تزیینی
به طور کلی‌ لوازم تزئینی در سبک مینیمال از جایگاه مهمی‌ برخوردار نیستند؛ می‌‌بایست به تعداد کم و با دقت فراوان در مکانی مناسب استفاده شوند. هیچ گاه در یک فضا بیش از یک یا دو وسیله قرار ندهید. با دقت تمام تصمیم بگیرید از بین تمامی آن‌ها کدام را می‌‌خواهید استفاده کنید. می‌‌توانید آن را هر چند وقت یک بار عوض کنید ولی هیچ گاه یک فضا را با چند وسیله شلوغ نکنید. وسایل تزئینی می‌‌توانند خلاصه شوند به یک تا چند جلد کتاب، جعبه، چراغ یا گلدان.

سبک مینیمالیسم در معماری و طراحی داخلی‌، به طور کلی‌ در سادگی‌ خلاصه می‌‌شود. رنگ‌های خنثی، خطوط صاف و باریک و تعدادی انگشت شمار وسایل، فضایی ساده و منظم خلق می‌‌کند که بتوان در آن با خاطری آسوده، خستگی‌ یک روز شلوغ را به در کنید.